Begin deze maand las ik een prachtig filosofisch sprookje: L’anno che non caddero le foglie [Het jaar waarin de bladeren niet vielen] van Paola Mastrocola. Dit is het eerste boek dat ik van deze schrijfster heb gelezen, maar zeker niet het laatste.
Paola Mastrocola is lerares Italiaans op het vwo in Turijn en schrijft daarnaast boeken voor kinderen en volwassenen. Ze debuteerde in 2000 met La gallina volante [De vliegende kip], dat drie prijzen heeft gewonnen. En ook de boeken die ze daarna publiceerde, vielen in de prijzen. De verhalen van de Italiaanse schrijfster zijn herkenbaar voor zowel kinderen als volwassenen. Aan de hand van op het oog onbetekenende gebeurtenissen beschrijft ze filosofische gedachtegangen en diepgaande emoties en altijd met een licht komische ondertoon.
L’anno che non caddero le foglie
Het is herfst en de bladeren vallen van de bomen, tenminste, dat zouden ze moeten doen, maar ze blijven koppig zitten waar ze zitten. De kleine Federico maakt zich zorgen, want hoe moet hij nou slidings maken zonder bladeren? De tuinman komt zonder werk te zitten en het verlegen eekhoorntje Squirri baalt, want nu kan ze haar grote liefde, Volpo de vos, niet bespieden. Verlegen als ze is, durft ze zich niet te laten zien en bekijkt ze hem van een veilig afstandje. Maar nu zitten de bladeren ervoor en hoort ze hem alleen basketballen. Kan ze genoeg moed verzamelen om op onderzoek uit te gaan?
Er is er één die weet waardoor de bladeren niet vallen: de wind, die overal blaast en alle verhalen kent. Hij weet dat er een liefdesverhaal achter zit.
Op het eerste gezicht lijkt het een luchtig sprookje, maar er zit ook een filosofische kant aan dit verhaal. Paola Mastrocola roept vragen op over geluk, het lot en de noodzaak van natuurwetten. Je leeft intens mee met Squirri, maar ook met Lina, het blaadje dat zich vastklampt aan de liefde. En je vraagt je af: welke gevolgen heeft het als oeroude natuurwetten betwist worden en wanneer voel je je genoodzaakt dat te doen?
Het is een boek voor jong en oud, dat je aan het denken zet en even meeneemt naar een andere wereld, waarin de bladeren niet vallen.